Alles wat ik voel is van mezelf, anders zou het mij niet raken,
Reageren op al deze dingen die in mijn leven gebeuren is wat ik als “mijn LEVEN” zal maken.
Toen ik dit begreep werd het mij duidelijk dat ik keuzes heb op het pad,
Want onbewust had ik voor mijn reacties naar iets of iemand al een innerlijk gevoel gehad.
Op het ene voelde ik pijn op het ander verlangen, liefde of boosheid,
Elke situatie of contact naar buiten had mij al naar binnen geleid.
Ik merkte dat sommige gevoelens er niet mochten zijn en ik daardoor anders reageerde dan ik van nature zou doen,
Ik liet b.v. het gevoel van boosheid niet toe, waardoor ik onnatuurlijk ging doen.
Het was iets van vroeger. Ik wilde geen ruzie en was bang voor afwijzing,
Bij een gevoel van boosheid werd dus “meegaan met de ander” mijn ding.
Het was een mechanisme dat ik toen nodig had om mezelf te beschermen om mij goed te voelen.
Dat is wat ze in deze tijd “beschermingsmechanisme” of “Armour” (harnas) bedoelen.
Nu ik volwassen ben wil ik soms nog steeds hetzelfde patroon kiezen,
Als ik boosheid voel wil ik het gevoel van boosheid het liefste wegstoppen en gaan pleasen.
Maar nu ik het herken stel ik mijn gewoonte/automatische reactie nog even uit en voel wat het gevoel van boosheid echt met mij doet.
Als ik mij dan kwetsbaar opstel en uit mijn oude patroon stap blijkt boosheid juist goed.
Ik had op het gevoel boosheid iets negatiefs geplakt omdat ik bang was om mezelf te uiten,
Omdat ik dacht dat ik op negatieve reacties zou stuiten.
Eerst was het heel spannend, maar later leek het zelfs heel fijn.
Het was gewoon reageren op de situatie zoals het was, nu mocht mijn zegje er van mijzelf wel zijn.
Ik hoef mezelf niet meer te verloochenen, ik mag mezelf toestaan mezelf te zijn,
Geen gedraai of angst meer, eindelijk groot, vrij, ruimte en licht ipv gevangen in mezelf en KLEIN.
Dus elke reactie naar de ander heb ik zelf in de hand als ik bewust ben op welk gevoel van mezelf ik eigenlijk naar de ander reageer,
Ik leer mezelf kennen. Keer op keer…
2017 EB